Akrofobia, nazywana także lekiem wysokości to obawa przed przebywaniem na dużej wysokości i przed ewentualnym spadnięciem. Ten rodzaj lęku w większym lub mniejszym stopniu dotyka dużej ilości osób. Akrofobia jest jedną z odmian fobii, które to z kolei są zaburzeniami o charakterze lękowym. W ich trakcie chory doświadcza niezrozumiałego i nadmiernego do zagrożenia lęku przed danymi przedmiotami czy sytuacjami.
Lęk taki może powstawać już na samą myśl przebywania na dużej wysokości. Nie występuje jednak podczas oglądania filmów, zdjęć czy grania w gry video.
Każda fobia może znacznie utrudniać normalne, codzienne funkcjonowanie. Akrofob będzie się czuł niepewnie w górach, na balkonie, a nawet stojąc na krześle we własnym domu. Stanie się dla niego niemożliwe latanie samolotem, skakanie do basenu z trampoliny czy uprawianie sportów wysokościowych.
Na chwilę obecną nie są znane dokładne przyczyny powstawania akrofobii. Wśród niektórych naukowców panuje pogląd, że lęk wysokości jest wrodzoną cechą, występującą u wszystkich istot żywych. U każdego człowieka występuje inne natężenie odczuwania strachu. Stopień lęku jest różny, a pojęcie fobii jest zarezerwowane dla skrajnych przypadków. Eksperymenty wskazują, że niemowlęta, które uczą się raczkować lub chodzić, niechętnie wchodzą na podłogę ze szkła, pod którą widać kilkumetrową przestrzeń. Świadczy to o tym, że dzieci od urodzenia mają w sobie instynkt unikania upadków oraz pewny poziom lęku wysokości.
Kolejnym czynnikiem przyczyniającym się do powstawania akrofobii jest jakieś traumatyczne przeżycie związane z wysokością, np. upadek z huśtawki czy wypadnięcie z wózka. U niektórych osób lęk może być także związany z brakiem równowagi między wrażeniami wzrokowymi a pochodzącymi z ucha wewnętrznego.
W leczeniu przeważnie korzysta się z terapii, polegających na przyzwyczajeniu chorego do wysokości. Musi on zdać sobie sprawę, że nic złego nie może się wydarzyć, a to, co budzi jego obawę jest nieszkodliwe.
Powrót do listy