Świerzb choroba pasożytnicza

Co to jest świerzb?

Świerzb  jest  chorobą skóry wywoływaną przez pasożyta należącego do rzędu roztoczy – świerzbowiec ludzki ( Sarcoptes scabiei). Najwięcej zachorowań odnotowuje się jesienią.

Nie potwierdzono zależności występowania choroby od warunków socjoekonomicznych, płci lub wieku chorego. Stwierdzono jedynie, że w środowiskach zaniedbanych szerzy się łatwiej i szybciej. Zamknięte skupiska ludzi takie jak szkoły, domy opieki, szpitale, więzienia, stwarzają sprzyjające warunki do zakażeń.

Świerzbowcem, podobnie jak wszawicą, można się zarazić pomimo dbania o higienę osobistą.

Pasożyt świerzbowiec ludzki jest niedostrzegalny gołym okiem. Zagnieżdża się w naskórku tworząc system kanalików i jamek. W nich  samice składają jaja, z których z kolei wylęgają się larwy.

Świerzbowiec lubi szczególnie miejsca ciepłe i ukryte w fałdach skóry. Pojawia się więc między palcami, w pachwinach, za uszami, w okolicy narządów rodnych, pod piersiami, na linii pasa. U dzieci zmiany w postaci grudkowatej wysypki pojawiają się najpierw na dłoniach i podeszwach stóp.

Na świecie na świerzb choruje około 5% ludności.

Jakie objawy wywołuje świerzbowiec?

W miejscach bytowania pasożyty pozostawiają odchody, które wywołują silną reakcję alergiczną, objawiającą się nieznośnym swędzeniem skóry. Objawy te występują zazwyczaj po około 3-4 tygodniach po zakażeniu.

Swędzenie skóry wywołuje przymus drapania się, co powoduje dalsze podrażnienia skóry. Potrzeba ta nasila się, gdy ciało jest rozgrzane np. po kąpieli, w czasie snu, po wejściu z chłodu do ciepłego pomieszczenia. Na skutek drapania pasożyty rozprzestrzeniają się na zdrową skórę, zakażając coraz większą powierzchnię.

Jak można się zarazić świerzbowcem?

Do zarażenia dochodzi przez bezpośredni kontakt z chorą skórą lub przedmiotami używanymi przez chorego. Można się zarazić przebywając we wspólnych pomieszczeniach, przez spanie w pościeli chorej osoby, pożyczanie od niej ubrania. W grupie ryzyka znajdują się dzieci, które mogą się zarazić w czasie wspólnych zabaw.

Świerzbowiec ludzki może przeżyć poza organizmem żywiciela do 3 dni.

Jak leczyć świerzb?

Świerzb jest często błędnie diagnozowany, ponieważ jego objawy przypominają inne choroby. Tymczasem, aby nie dopuścić do rozprzestrzeniania się choroby, leczenie należy podjąć jak najszybciej od momentu zakażenia. Nasilony świąd skóry, zwłaszcza jeśli dokucza też innym domownikom, zawsze powinien nasuwać  podejrzenie świerzbu. Należy wtedy zasięgnąć porady dermatologa, który zleci odpowiednie leczenie.

Działanie lecznicze wykazują preparaty zawierające permetrynę, benzoesan benzylu, związki siarki.

Ochronny płyn na skórę 100 ml. SCABIderm zawiera 10 % benzoesanu benzylu. Ma działanie ochronne. Specjalnie dobrana formuła produktu sprawia, że dobrze rozprowadza się na skórze i łatwo wchłania. Czyni skórę przyjemną w dotyku i pokrytą warstwą ochronnego filmu. Nie pozostawia tłustej warstwy na skórze. Łagodzi uczucie swędzenia.

Zalecany do stosowania przez osoby ze skłonnością do chorób pasożytniczych, przebywające w dużych skupiskach ludzi (np. domy opieki, więzienia) lub złych warunkach higieniczno – sanitarnych.

W leczeniu pomocne są okłady z octu oraz kąpiele z dodatkiem olejku lawendowego i olejku z drzewka herbacianego.

Ze świerzbem powinna walczyć nie tylko osoba zarażona, ale wszystkie osoby z nią mieszkające. Wszystkie ubrania, pościel, ręczniki należy uprać, inne rzeczy wymrozić.

Jak zapobiegać?

Oczywiście, najlepszą formą profilaktyki jest unikanie kontaktu z osobą zarażoną. Poza tym warto pamiętać, że pasożyty nie lubią czystości. Należy często i regularnie zmieniać pościel, piżamę, ręczniki, a w czasie podróży i przebywania w dużych skupiskach ludzi zawsze używać własnych przedmiotów osobistych.

W razie zauważenia niepokojącego  świądu skóry, należy udać się do lekarza.