Trifas 200

Lek na receptę stosowany w leczeniu obrzęków i przesięków w przebiegu niewydolności serca u pacjentów, u których należy zastosować leczenie dożylne, np.: pacjentów z obrzękiem płuc spowodowanym ostrą niewydolnością mięśnia sercowego.

Dawkowanie:
Dożylnie w powolnym wstrzyknięciu. Obrzęki i/lub przesięki: początkowo 10 mg raz na dobę; w razie niedostatecznej skuteczności dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę; w przypadku dalszego braku pożądanego działania leczniczego można zastosować krótkotrwale (nie dłużej niż 3 dni) dawkę 40 mg na dobę. Ostry obrzęk płuc: początkowo 20 mg, w zależności od skuteczności dawkę można powtarzać w odstępach 30 min (maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg). Leku nie wolno stosować we wstrzyknięciach i wlewach łącznie z innymi lekami. Leczenie dożylne można prowadzić maksymalnie przez 1 tydzień, w przypadku długotrwałego stosowania zalecane jest jak najszybsze wprowadzenie doustnego podawania leku.

Możliwe skutki uboczne:
Zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, zwłaszcza hipowolemia, hipopotasemia i/lub hiponatremia o nasileniu zależnym od dawki i czasu trwania leczenia. U pacjentów z zaburzeniami w oddawaniu moczu, zwiększone wytwarzanie moczu może prowadzić do jego zalegania i rozszerzenia pęcherza moczowego. Rzadko: zasadowica metaboliczna, zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, zmniejszenie liczby erytrocytów, leukocytów i płytek krwi, skórne reakcje nadwrażliwości (świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło), suchość w jamie ustnej, parestezje oraz zaburzenia widzenia. Sporadycznie mogą wystąpić zaburzenia żołądkowo-jelitowe (m.in. utrata łaknienia, ból żołądka, nudności, biegunka, zaparcie). W pojedynczych przypadkach obserwowano: bóle i zawroty głowy, zmęczenie, osłabienie, kurcze mięśni (głównie na początku leczenia), zapalenie trzustki, zwiększenie stężenia kwasu moczowego, glukozy i lipidów we krwi, zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (GGT), zwiększenie stężenia lipidów (trójglicerydów, cholesterolu) i reakcje alergiczne, szum w uszach, utrata słuchu. W przypadkach dużej utraty płynów i elektrolitów spowodowanej zwiększoną diurezą mogą wystąpić: hipotonia, stan dezorientacji, a także zakrzepica, niedokrwienie mózgu, niedokrwienie mięśnia sercowego, dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego oraz omdlenia. W przypadku podawania dożylnego, w pojedynczych przypadkach mogą wystąpić ostre, a nawet potencjalnie śmiertelne reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) wymagające odpowiedniej i natychmiastowej pomocy medycznej oraz ciężkie reakcje alergiczne.

Poinformuj lekarza:
O  nadwrażliwości na torasemid lub na leki o zbliżonej budowie chemicznej, obniżonego ciśnienia krwi, niewydolności nerek z bezmoczem, ciężkich zaburzeń czynności wątroby z zaburzeniami świadomości (stan przedśpiączkowy i śpiączka wątrobowa), zmniejszenia objętości krwi krążącej (hipowolemia), obniżenia stężenia sodu i potasu we krwi, zaburzeń opróżniania pęcherza moczowego np.: spowodowanego przerostem gruczołu krokowego, okres karmienia piersią. Z powodu niedostatecznie udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny moczanowej, pobudzenia mięśnia sercowego i zaburzeń przewodnictwa np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub blok całkowity), zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej, jednoczesnego stosowania soli litu, antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn, patologicznych zmian w morfologii krwi, np.: małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej niewydolności nerek, zaburzeń czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi. Nie należy stosować u dzieci poniżej 12 rż.

Środki ostrożności:
W przypadku stosowania torasemidu, należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów (szczególnie stężenie potasu we krwi), glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny, cholesterolu i trójglicerydów (szczególnie u pacjentów ze zwiększonym stężeniem lipidów we krwi) oraz obraz krwi obwodowej. Z uwagi na fakt, iż, w indywidualnych przypadkach, nie można wykluczyć zwiększenia stężenia glukozy we krwi, zaleca się kontrolę metabolizmu węglowodanów u pacjentów z objawową cukrzycą lub upośledzoną tolerancją węglowodanów. Ponadto, należy regularnie kontrolować morfologię krwi (erytrocyty, leukocyty, płytki krwi). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością wątroby, z uwagi na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.

Szczegółowe informacje, znajdują się na ulotce dołączonej do opakowania.